Stop criminalisering bij ouderverstoting

Wat is er aan de hand?

Ouderverstoting leidt tot schrijnende gezinssituaties en soms tot blijvende schade bij zowel het kind als de ouders. Hier moet iets aan gebeuren. Daar is iedereen het over eens. Het kan en moet echter beter dan in het nu voorgestelde plan.

Het expertteam ouderverstoting/complexe omgangsproblematiek onder leiding van familierechter Cees van Leuven adviseert dat er nauwer samengewerkt moet worden met politie en justitie. Daarbij moet het makkelijker worden om aangifte te doen. Minister Dekker neemt deze aanbevelingen over en wil stevige sancties invoeren: van verandering van hoofdverblijf van het kind tot boetes en uiteindelijk tot gevangenisstraf aan toe.

Ouders die meewerken aan de ouderverstoting of deze niet weten te voorkomen worden hiermee niet geholpen maar gecriminaliseerd. Dit komt een betere omgang tussen de verstoten ouder en het kind zeker niet ten goede. Ouders zijn geen criminelen. Zij doen hooguit "moeilijk" omdat ze het zelf "moeilijk" hebben.

Wilt u weten hoe dit werkt en hoe het anders kan, lees dan verder. Of weet u genoeg ....

FEITEN OMTRENT OUDERVERSTOTING

In 10 tot 20% van de scheidingen lukt het ouders niet om afspraken te maken over de kinderen.

Complexe (vecht)scheidingen leggen veel beslag op de rechtspraak en zorg. Hierdoor loopt het vast, worden wachttijden lang en vreet het conflict zich steeds dieper in.

De langdurige juridische gevechten leveren alleen maar verliezers op.

Veel hulpverlening is wegbezuinigd sinds de overheveling van Jeugdzorg naar de gemeenten in 2015.

Onderzoek onder volwassen kinderen wijst uit dat kinderen zich tijdens de scheiding totaal niet gehoord voelen.

Vaders zijn in het nadeel in de hulpverlening en rechtspraak door de heersende maatschappelijke stereotypen; de vaderrol in opvoeding wordt nog steeds onderschat.

25 % van de volwassen kinderen heeft geen contact meer met een van de ouders.

Bijna alle betrokken kinderen gaan op latere leeftijd in therapie en krijgen soms problemen met hun eigen kinderen.

Sancties werken averechts

Dat er iets moet gebeuren staat buiten kijf. Kinderen hebben het voor hun eigen ontwikkeling nodig om contact te hebben met beide ouders. Dreigen met sancties, voor de ouder die hier niet aan meewerkt, hebben echter een averechts effect.

Die sancties komen namelijk op het moment dat de hele situatie al volledig op scherp staat. De betrokken kinderen zitten klem in een loyaliteitsconflict. Zij hebben geen tot zeer slecht contact met de verstoten ouder en zullen zich daar allesbehalve op hun gemak voelen. De ouder waarbij de kinderen zich wel gehoord, gezien en vertrouwd voelen wordt gedwongen hen over te dragen aan de andere ouder. Dit gaat natuurlijk niet van harte. Dit voelen de kinderen en worden hierdoor nog sterker in het loyaliteitsconflict geduwd.

Citaat van een betrokken (inmiddels volwassen) kind:

"Ik had jarenlang geen contact met mijn vader. Ik moet er niet aan denken dat ik destijds gedwongen zou worden bij mijn vader te gaan wonen. Ik was bang voor hem. Onterecht, dat weet ik nu. Maar destijds...

Bij het idee alleen al kan ik voelen hoe ik, als ik gedwongen zou worden, des te meer partij zou hebben getrokken voor mijn moeder."

De wens om sancties op te kunnen leggen komt voort uit het gevoel van onmacht van de huidige hulpverlening om tot de gewenste resultaten te komen. Dit gevoel is zeer begrijpelijk en er moet ook wat gebeuren. Maar het kan echt anders, zonder de dreiging van sancties.

Wilt u weten hoe het anders kan, lees dan verder. Of weet u genoeg en ....

Hoe dan wel?

Door vroegtijdige individuele begeleiding van ouders te faciliteren

Vroegtijdig wil zeggen: bij de scheidingsmelding.

Vaak wordt gedacht dat als de scheidingspapieren eenmaal getekend zijn dat dan de "ellende" over is. Het tegendeel is waar. De ellende begint dan pas echt. Tijdens de relatie was de communicatie vaak niet goed, het begrip voor elkaar ver te zoeken en de gunfactor volledig verdwenen. Men gaat immers niet voor niets uit elkaar. Het tekenen bij het kruisje, laat ouders niet opeens alle pijn en verdriet vergeten en beter met elkaar communiceren. Begeleiding in een stuk rouwverwerking helpt. En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.

Als ouders begeleiding krijgen bij het verwerken van de scheiding en alle kwetsuren die hieraan vooraf gegaan zijn, wordt de emotionele rollercoaster minder. Zij kunnen dan veel beter goede afspraken met elkaar maken waar zij beiden achter kunnen staan en zich van harte aan houden.

De ouders zullen in de toekomst nog vaak van mening verschillen. Het is dus belangrijk dat zij tips en tools aangereikt krijgen en getraind worden om naast het eigen belang ook het belang van de kinderen in kaart te kunnen brengen om zodoende gezamenlijk tot oplossingen te komen die recht doen aan al die verschillende belangen.

Individueel wil zeggen: niet samen.

Veel hulpprogramma's gaan gelijk met beide ouders in één ruimte aan de gang. Maar voor die ouders voelt de ander als vijand. Er ontstaat dan geen veilige omgeving om naar het eigen aandeel te kunnen/willen kijken. Door 1 op 1 met de ouder aan de slag te gaan kan de focus op de eigen rol gericht blijven zonder steeds naar de rol van de andere ouder te wijzen.

Ouders labelen elkaar vaak terecht en onterecht als Narcist, Autist of Borderliner etc. Feit is dat er vaak persoonlijke trauma's spelen bij de individuele ouders die het voor hen niet makkelijk maken om hulp te ervaren. Dwangmaatregelen maken het er voor hen niet makkelijker op. Individuele betrokkenheid van de juiste hulpverlener wel. Iedere ouder verdient zijn of haar eigen hulpverlener.

Als ouders de regie kunnen pakken over hun eigen ouderschapsrol en de ander vrij laten in de invulling van diens rol ontstaan er minder conflicten. Met andere woorden: Als ouders elkaar loslaten, ontstaat er ruimte voor de kinderen om van beide ouders te kunnen en mogen houden.

PETITIE